Family matters (deel 2)

Het avondprogramma is redelijk standaard. Eten bij Gaia, de menukaart laat twee weken toe. Ook de gezelligheid werkt herhaling in de hand. Op de terugweg door het donkere straatje nog even bij het kraampje twee pilsjes inkopen en dan naar de hotelkamer. Wel of geen stroom, thats the question. De airco werkt gelukkig ook op de stroom generator en doet ook dienst als verwarming. Daarna stoppen we ons dik onder de dekens en vallen we als een blok in slaap na alle indrukken. De hersenen hebben de rust nog harder nodig dan het lichaam.
Tomorrow Bakthapur, was de afspraak met Jagat die vandaag zelf dienst doet als gids, bij wijze van hoge uitzondering. Gisterenavond was er vakantieoverleg met de himalayan leaders. Op de kleine donkere bovenkamer van het kantoor wordt het verdere vakantieprogramma letterlijk op een A4 uitgetekend. “Ok, you going now to the mountains for 7 days”. Indira moet mee, als gids om haar zelfvertrouwen te sterken, iets wat Jagat ook graag wil. Ze moet leren buiten te komen, met toeristen te werken, haar mond open te doen. Beter dat te leren met haar vader en moeder uit Nederland. Wat we vandaag willen eten, vraagt hij aan het einde. Terwijl ik greep probeer te krijgen op een georganiseerde wijze van afhandeling van deze vakantie (wanneer en waar betalen we), wuift hij die vraag weg met “later, later” en is meer bezorgd over onze eetwensen. Uiteraard roep ik als eerste (vanwege mijn verslaving) momo’s. Ok, zegt hij en pakt de telefoon. Even later begrijp ik dat hij een momo-kok heeft geregeld die samen met Indira op de scooter naar zijn huis in Bakthapur gaat om daar samen met ons momo’s te (leren) maken.
Inderdaad, na het ontbijt de volgende dag vertrekken de kok en Indira volgepakt met grote stoompannen met de scooter voor ons uit, dwars door het drukke Kathmandu naar de koningsstad Bhaktapur, wij met de taxi volgende. De smog is killing voor de mooie uitzichten, maar eenmaal uit de stad wordt het allemaal wat rustiger en zonniger en wordt geel weer blauw.
Op een dikke 30 minuten rijden arriveren we. Het gigantische openluchtmuseum, zo mag je Bakthapur wel noemen, is een paradijs voor fotografen. Oeroude houten tempels, met detaillistisch houtsnijwerk, stenen stupa’s, maar vooral de vele klassieke en nog levende ambachten wisselen elkaar hier in hoog tempo af. Maar ook leven en wonen de mensen hier nog volgens de tradities. In de bijbehorende kleurrijke kleding die fel afsteekt in het zonlicht. Het is ook een religieus oord, maar minder dreigend dan de tempels in Kathmandu, het oogt speelser, meer ontspannen. Jagat maakt met ons een groot rondje door de Koningsstad en vertelt over goden en gebruiken. We zien zelfs nog een geit die doelwit is geworden van een van de slachtrituelen waarbij uit het bloed tika’s worden opgeplakt op het voorhoofd om geluk te brengen.
Na de rondgang rijden we via een onverhard zandpad (een weg kun je het zeker niet noemen) naar zijn nieuwe, in aanbouw zijde huis dat hij met trots toont. Een twee etages tellend gebouw (het worden er 4) dat in zes maanden tijd onderdak moeten bieden aan hem, zijn drie broers en hun familie. Het ligt mooi in de akkers, ver van het drukke Kathmandu. Op de velden worden alle denkbare groenten verbouwd, evenals groenten en graan. Niet ver van de aanbouw staat het huis waar hij en zijn familie momenteel wonen. We lopen langs de velden er naar toe en worden verwelkomt door de moeder van jagat (65 jaar oud) en zijn oudste zoon. In het kleine keukentje staan de kok en Indira al druk de momo’s voor te bereiden. Een maakt het deeg, de ander vult het met een mengsel van kip en kruiden en vervolgens wordt het als een schelpje in elkaar gevlochten.
We kijken toe, marina helpt eieren te pellen, en de huiselijke drukte gaat vooral gepaard met lachen. Alle ketels staan op de grond, eigenlijk staat alles op de grond en gehurkt wordt geroerd, gebakken. Al snel moeten Marina en ik plaatsnemen en de zelfgemaakte momo’s proeven, alsof een Michelin ster in het geding is. Ik proef kritisch, een beetje pestende blik, wetende dat er alle mogelijke aandacht aan is besteed. Natuurlijk zijn het de lekkerste momo’s die ik ooit gegeten heb.
Maar momo’s is een voorgerecht, ook al krijg ik er niet drie, maar 9 te verstouwen. Geen tegenspraak wordt geduld. Maar bij een voorgerecht hoort ook een gerecht…. En zowaar verschijnt er weer een groot bord met rijst, te vullen met linzensoep, groenten en vlees. Ik beloof mezelf dat ik hierna 24 uur niet meer zal (of beter kan) eten. Wederom is het een familiefeest, nu van zijde Jagat. De moeder houdt Marina’s hand vast en lacht, alsof een dochter in de familie is gekomen.
Na terugkeer in Kathmandu gaat het leven weer zijn gezellige gangetje. Maar in de wetenschap dat de himalayas niet alleen lonken, maar vanaf morgen dichtbij komen, bijna tastbaar in Pokhara en de lichte trekking de komende 7 dagen. Niet bevorderlijk voor het bijhouden van een blog, als we in bergdorpjes verscholen zullen blijven van digitale gemakken, maar daarvoor in de plaats ondergedompeld worden in het Nepal dat zo verslavend werkt…
Namaste!
PS Jacco, alvast van harte gefeliciteerd met je verjaardag!