Een zachte landing

Het is amper boven 0 als we afscheid nemen van Tim op het station van Heerlen. Hij zal zich de komende twee weken best redden met het grote aanbod van familie en vrienden die beloofd hebben een oogje in het zeil te houden. Voor ons treedt de verre reis aan naar Nepal. Een verlaten schiphol met maar enkele laatste verre bestemmingen wacht ons. Winkels dicht, cafe’s dicht. Maar goed dat we zelf nog wat versnaperingen hebben meegenomen, want ook Arkefly OR463 lijkt die nacht gesloten. De Boeing brengt ons in 6 uur naar het kleine eiland Bharein, het Emiratenstaatje waar het volop zomer lijkt als we het vliegtuig voor een tankstop verlaten. Het eiland oogt als een grote zandbak, maar waar het geld vandaan komt, wordt duidelijk aan de vele olieraffinaderijen aan de kust. Grote Mercedes sen met mannen in witte lange jurken en zonnebrillen is het klassieke beeld, voor het laatst gezien in een van de vele Kuifje strips.
Een uur later vertrekt de boeing, een half uur te laat vanwege een administratief vermiste passagier (achteraf) met bestemming Kathmandu. Via de Golf van Oman, Pakistan en India verandert het landschap van blauwe zee, meer zandbakken naar welig groen als we de grens van Nepal oversteken. In de verte verschijnen de nauwelijks van wolken te onderscheiden toppen van de Himalaya’s. De piloot weet met trots te melden dat hij voor een van de moeilijkste vliegvelden van de wereld is opgeleid. Het landingsgestel wordt al op grote hoogte geopend omdat het landen tussen de uitlopers van de bergen een professionele aangelegenheid is. Het vliegtuig moet steil en zonder veel snelheid zakken, een spectaculaire ervaring als je links en rechts bijna de toppen van de bergen kunt aanraken. Om 17.15 gaat het vliegtuig vol in de rem op Tribuvan Airport. We zijn in Kathmandu.
De immigratiedienst van Nepal heeft ook Kuifje gelezen. Vier brildragende ambtenaren gaan met pen, schaar en nietmachine aan het werk om de handgeschreven visumformulieren te verwerken. Met 188 passagiers toch een tijdrovende aangelegenheid. Ons baart de baggage veel meer zorgen, daarin bevinden zich 10 laptops voor de scholen in Nepal waar we toch echt geen invoerbelasting voor willen betalen of anderszins in de problemen willen komen. Laat dat geen probleem zijn. De douane verwelkomt ons met een brede glimlach. Namaste klinkt het en aan het handgebaar kunnen we opmaken dat we door kunnen, een brede deur naar Nepal staat open en even later staan we oog in oog met Jagat en Indira die al twee uur op ons zitten te wachten. Ons wordt de mala omgehangen, een hand gevlochten ketting van bloemen en versieringen ter verwelkoming in het land van de bergen. Het welkom is hartelijk en de auto verdwijnt in de donkere drukte van de stad. Er is geen stroom, geen straatverlichting en de gebruikelijke race om wie voorrang heeft of niet speelt zich via de koplampen van de auto’s af. Een half uur later zijn we bij hotel Fuji, een vijf etages tellend gebouw aan het eind van een straat waar ook het kantoor van onze Himalayan Leaders friends gelegen is.
Veel gelegenheid om uit te rusten krijgen we niet. “Just put your things here and we go for a nice dinner”. De auto staat al klaar en met Indira, Govinda (gids) en Jagat (er achteraan op de motor) gaan we naar een rand van het centrum gelegen koloniaal restaurant. Er ligt zowaar een rode loper uit dat de ontvangst symboliseert. We worden getrakteerd op een typische Nepalese Dal Bad, bestaande uit vele kleine voorgerechten en het hoofdgerecht, kip en geit met rijst, spinazie, bloemkool, wortel en noem maar op. De rijst wordt gemengd met een soort van linzensoep. Het knokerige vlees vraagt om enige finesse van de tanden. Het wordt vooral gezellig wanneer we moesten proosten met een Nepalese Rijstwijn, een huisgestookte jenever die in kleine schaaltjes van aardewerk wordt geschonken, ongeveer een dikke 50 cm erboven met een ferme, maar preciese stroom. Niet om na te doen. De flessen Everest bier staan sierlijk als brandblussers klaar.
We vallen maar enkele uren na de vlucht al midden in de Nepalese cultuur met dans en drank. En daarmee is het de eerste avond al raak. 10 uur s’avonds vallen we als een blok in slaap, met de thermische nachthemden aan. De temperatuur buiten is rond de 0, van binnen vele malen hoger.